Smil og vær glad?

Dei seiar at det krever meir effort å sjå sur ut enn å smila. Der er eg STERKT ueinig. Det kan vere så forska på det berre vil.. EG brukar meir krefter på å smila enn å ha andletet i 'nøytral'.
Det er ikkje MI feil at eg er skapt med nedovermunn i avslappa tilstand.

Det fins The Smile Experiment gjort av Shawn Achor kor du skal sjå på ein person og smile genuint til denne. Personen som vert smilt til skal prøve å ikkje smila attende.
Vi gjorde dette på eit kurs eg var på og settingen rundt, samt setningen: eg vert provosert av at du ikkje smilar, gjorde at eg byrja le.
Visstnok skal opptil 85% av befolkninga byrja smila attende dersom dei får eit genuint smil.

Dette eksperimentet skjedde med meg i dag tidleg i naturlege omgjevnader.
Som vanleg var eg jævlig sur og gretten. Då eg gjekk ut av ytterdøra vrei eg automatisk hovudet litt til sides og freste mot lyset.
 

Eg dreiv og knota med mobilen på busstoppet då ei dame gjekk forbi meg. På hovudet hadde eg ei jakka sidan det regna og paraply er for pyser.
I kvitauga ser eg at dama ser på meg med eit smil og eg hugsar at eg tenkte; neeeei....
Det er ingenting som er så provoserande og irriterande på morgonkvisten som smilande mennesker, med unntak av smilande joggarar. Jippi har skjønt det.


Anyhoo....
Eg ignorar dama for eg berre, nei.
Latar som eg vandrar litt att og fram fordi ho står for nærme. Må ha minst 3 meter klaring så tidleg for å ikkje tilte av at folk pustar for høgt. Ja, eg er heilt jævleg på morgonen.


I sidesynet merkar eg at ho ser min veg og då eg lett og ledig ser hennar retning "etter bussen" så er det meg ho ser på... og SMILAR. Eg klarar ikkje unngå å sukke.
Og eg skal lova deg at det å prøva tvinga fram eit smil då var myyyyyyykje vanskelegare enn å stirra rett fram og prøva å ikkje rulla augene så hardt at ho kunne ha høyrt det. Det var det eg valde å gjera. Trur faktisk at dersom eg hadde smila så hadde det vore langt verre fordi det hadde sett ca sånn her ut:



Like greit å la vere.....
Det som skjer vidare då er at ho skal jo sjølvsagt på same buss.
Eg set meg i eit sete, ja. Det er ledig overalt og nesten ikkje folk på bussen.
Kor set dama seg? Treng eg si det? Mh... attmed MOI!
Trur kanskje eg himla litt med augene akkurat då for eg var så oppgitt over å ikkje verta kvitt dette mennesket. For all del, ho er sikkert veldig snill og sånn men altså... eg SER jo ikkje akkurat innbydande ut i det humøret. Ser for meg at eg ser ut som ei vandrande grå sky som sprer sur nedbør i alle retningar.

Greit nok at ho sit der men... den eine gongen eg snur meg mot ho så sit ho og ser på meg og....smilar. Nei... nei... eg smilar ikkje attende. Det skjer ikkje. Jo meir ho smilar, jo surara vert eg.
Eg snur hovudet mitt 180 grader vekk og sit sånn til eg går av med eksepsjonelt høg musikk på øyrene.
Konklusjonen er at eg _absolutt_ ikkje er ein av dei 85% som vil smila attende. Nokon gongar, sikkert, men IKKJE på morgonen. Eg er eigentleg veldig høfleg. Seier alltid Ja, takk og Nei, takk til pose og kvittering i butikken. DER smilar eg då og til bussjåførar. Dei er jo der for å gjera livet mitt enklare, men random smilande folk på gata utan meining om morgonen...det vert for mykje å be om ass.
Kanskje eg var hennar prosjekt... kanskje ho var på same kurset... eller kanskje ho berre hadde sånt andlet avslappa?

Pling!

EG har fått ein god idè!!.... eg skal starte matblogg! Her! Hahahahahhahahaha!
Neida! Alle som kjenner meg veit kor eg haaaaaaaaaatar å laga mat. Det tar altfor lang tid og det er ubeskriveleg keisamt. Det er tusen andre ting eg heller vil gjera på enn å laga mat, t.d absolutt ingenting. :) Likar ikkje ein gong å ete maten, det tar og veldig lang tid.

Men så tenkte eg at eg kan jo forsåvidt leggja ut litt kva eg et då, som skikkeleg matlagingshatar.
Får eg i meg nok og variert mat? Både eg og rottene er gode og mjuke så trur ikkje det er så verst eg.
Vi er alle veganarar no, eg pga dyrevern og dei fordi 1. dei har ikkje noko val og 2. dei gjev faen så lenge dei får mat. Dei et som regel det same som meg faktisk. Går mykje i grønsaker, tru det eller ei.

I dag har vi laga noko middagsgreier, med grønsaker. Hohoho. Eg hadde ein pakke med tofu i kjøleskapet som gjekk ut i mai, tenkte det var på tide å ete den. Heh.
Den såg heilt fin ut, ingenting rosa eller uggelukt. Delte den i bitar og steikte den godt i panna, så godt at rottene ikkje kan ete den (rotter skal ikkje ha svidd mat). Ville vel ikkje gitt dei den heller, just in (timberlake) case!
Eg krydra den med scandinavian forest, roasted garlic og liquid smoke. Tenkte berre ein dæsj røyk men det vart tre, fordi eg er for lat til å henta ei teskei. Sånn er det.

Eg dytta dei etterkvart litt til sides og steika ein oppkutta champignon i same panna. Jepp.
Attmed hadde eg kokt opp vatn og putta den raude grønsakspastaen oppi, to min stod det på pakken, det vart 6+ og gjekk HEILT fint. Believe it or not, eg brukte faktisk dørslaget til å tomma ut vatnet, for eg lært at det sparar meg for ekstremt mykje sinne dersom all pastaen hamnar i vasken... dessutan har eg oppvaskmaskin no så null stress. Åt faen nesten ingenting før eg fekk oppvaskmaskin, for eg er for lat til å vaska opp.
Det er faktisk meir keisamt enn å laga mat.... også får du sånne tørre fingre etterkvart, nei takk.
Eg tok pastaen tilbake i panna og blanda i resten av ein maisboks frå laurdagens pizza (oh, det var ein skikkeleg god pizza btw men det kan eg ta ein anna gong, eg er for lat til å ta det no).

I steikovnen hadde eg forresten putta inn ei form med ovnsgrønsaker ferdigkutta frå rema, med noko urtedressing. Blanda tofuen og soppen i pastaen og klæsja litt på ein tallerken. Det vart litt meh...så eg tok på ei spiseskei med pastasaus og DET gjorde susen. Veldig godt faktisk, og så veldig, veldig enkelt. Meget nøgd med tofuen, den var heilt knall så eg håpar den ikkje var gått over og kjem ut att i løpet av kvelden!
Rottene fekk pasta og mais!

Dagen telefonen ringte!

Her om dagen ringte mobilen min. Eg har både 180. no og telefonterror appen så er ganske sikra på å vite kven det er. Dette var då namnet på ein fyr eg kjente i barndomen.
Eg berre; hæ?? Kan jo ikkje stemme.
Det gjorde ikkje det, var berre ein anna med same namn. Etter ei stund med 'skal eg ta den, ikkje ta den?' fundering tok eg den. Overraska kor lenge han holdt ut...
Han hadde iallefall pakke til meg.
Samtalen gjekk sånn her.:

Han: Heisann, har en pakke til deg her jeg. Er du hjemme?
Eg: Njeeei, egentlig ikkje.  (Eg var det, men eg hadde på meg truse, t-skjorte og hårstrikk)
Han: Neivel, hva gjør vi da?
Eg: Eg er snart heima då, når er du framme?
Han: Står på andre siden av veien jeg vet du. Kan vente på deg jeg.
(FAEN, då kan eg jo ikkje late som om eg har komt heim i mellomtida, flottings det....)
Eg: Åja, okei. Eg går inn i kjelleren no så skal springa opp og møte deg eg.
(Har ein litt bortgjømt inngang i kjelleren og, den kan vere god å ha i sånne her situasjonar).
Han: Den er grei, kommer til inngangen.
Eg: Ok, snakkes.
Han: Snakkes.

Så... der står eg då. Egentlig ikkje?? Kva er det for eit svar?
Hiver på meg ei joggebukse. Tar strikken ut av Lille My håret og hiver på ei lue. Eg ser alltid søt ut i lue, uansett kor fett og bustete håret er under. Lenge leve den lua, takk Tante!
Slenge så på meg ei lang jakke, gløyme sko og hoppe ned trappene. Ja, NED for eg var jo ikkje i kjelleren...
Det dumme her er jo at det er vinduer i heile trappaoppgangen... Går litt bøyd og smyger meg ned for at han utenfor ikkje skal se meg. Føler meg lur ass. Samtidig som eg lagar historiar i hodet i tilfelle han ser meg, men kva er egentlig sjansen for at han BRYR seg?!? Sånne tanker kjem jo ikkje før etterpå når du går opp trappene med pakken og tenker; Kva skjedde no egentlig?

Opner døra, mannen står ved feil hus... Hadde jo ikkje trengt å bekymre meg for om han såg meg i vinduet. Jaja.

Eg: Hallo?
Han: Åja, der er du. Trodde det var her borte jeg.
Eg: Neida, det er her.
Han: Jaja, det viktigste er at vi fant hverandre.
Eg: Ja, hehehe.
Han: Signer her du.
Eg: Ok.
Han: Ha en fin kveld.
Eg: Du og, hadet.
Han: Hadet.

Det var det... så mykje drama i forkant.

Det kunne gått sånn her:
Han: Hei, har pakke, er du hjemme?
Eg: Ja, gi meg to minutter så kjem eg ned.
Han: Ok.

 Men neida, ikkje eg veit du. Her lages det intrikate situsjonar fulle av løgn og bedrageri.
Hjernen min må jo vere fullstendig understimulert, er livet mitt så keisamt til vanleg??
Hmm.... må kanskje gå litt i meg sjølv her...

HAHAHHA, neida. Skal ikkje det.

Åh, og ingenting får hjertet til å slå fortare enn når det RINGER PÅ DØRA!!!
Iiiik....

Eg liker ikkje når det ringer på døra, eller banker på. Kven kjem heilt uanmeldt på døra i 2013 når vi har mobiltelefonar?
Iallefall, heilt automatisk så begynner eg å leike 'FRYS' når dørklokka kimer i lokalet. Det er høg lyd, veheldig høg lyd.
Då står eg heilt urørlig i t-skjorta og Lille My håret mitt i gjennomsnitt 10 min før eg sakte beveger meg mot sovealkoven kor eg er sikker på at ingen kan sjå meg. Så ser eg på serier i ein times tid før eg kan gå ut igjen i lokalet. Då er det gått såpassa lang tid at eg KAN ha komt heim i mellomtida. Sånn funkar hjernen min, den er heilt gal.
Har laga ei heil historie som kan forklare kvar minste detalj på minuttet. Må begynne å skrive det ned, kanskje eg kan laga ei bok ut av det.

Viste seg at det mest sannsynlig var TV-aksjonen som ringte på, litt dårlig samvittighet no, men eg er jo fadder og sånt. Går sikkert fint.

Flomeventyret

Det var ein gong ei jente, som skulle leggja seg for kvelden. Det var seint ein februardag, og ho sleit med å sovne.
Ho stod opp i 23 tida for å gå på do før ho la seg i senga att. Ho må ha sovna like etterpå for ho vakna 00.15 av ein rar lyd i veggen ved kjøleskapet. Lyden var litt dunkete/knirkete, som om veggen gav litt etter pga press. Dunk, dunk, dunk. Hmmmm, tenker jenta, og står opp.

PLASK!!

Gulvet er fullt av vatn, det er nesten til anklane. Jenta spring bort til veggen kor lyden kjem frå og kjenner på veggen. Den er ikkje våt, det er ikkje lekkasje frå dei over. Ææææ, byrjar ho å tenke, kor kjem det frå for faen?
Det stig raskt og jenta spring ut for å hente støvlane, då ser ho kor vatnet kjem frå. Vatnet som no er til godt oppå leggen kjem flommande inn ytterdøra.
Ho ringer til husverten, han tar ikkje telefonen.
Så då står ho der, midt på stuegulvet iført kun svarte og rosa støvlar og ein lekker pierre robert boxer. Det er mørkt, for straumen har sjølvsagt tatt kvelden, ho bur i ein kjellar så gatelys kan ho sjå langt etter.
Batteri til lommelykta har ho gløymt å kjøpe heilt sidan ho kjøpe lommelykta. Ho slår henda ut til sida og roper; Ka faen gjør eg no då?!?

Då ringte husverten opp att for han hadde hatt ei lita aning kva det kunne vere. Jenta sa det kom vatn inn i leiligheten. Husverten sa jenta måtte stake opp sluket utanfor. Jenta sa øhm, nei, det kjem MAHASSE vatn inn i leiligheten. Husverten svarar at jo, det er eit sluk utanfor du kan stake opp.
Ja, eg veit det seier jenta. Men det er ikkje tett.

Husverten kjem omsider opp, han hadde med seg sandsekkar slik at han fekk stoppa den massive elva som rann ned i trappene foran døra hennar. Då kom det ikkje vatn inn lenger. Så venta dei ganske lenge på pumpemannen. Jenta fekk pakka med seg nokre ting og kjørt til ein ven ho fekk bu hos nokre dagar. Det tok lang tid og mange dagar før ho fekk rydda gjennom dei øydelagde tinga sine, og flytta det som kunne reddast. Husverten var veldig snill og hjelpsom. Ho fekk bu hos ein onkel før ho endeleg etter fem månader fekk kjøpt seg ein leilighet. Denne gongen flytta ho til 4.etasje, toppen av blokka. Kanskje ho slepp meir våte ting, og til og med kanskje slepp så mange edderkoppar. Skal det liksom ikkje ordne seg for snille jenter? Snipp snapp snute, så er eventyret (foreløpig) ute!

-------------------------------------

Ein fyllt opp trappenedgang!

Muren som vatnet delte på veg ned i kjelleren!

Huh

Har eit lengre innlegg i hodet, men har ikkje overskudd til å skrive det endå. :p

Rett før påske møtte eg ein ny venn. Kjem nok aldri til å treffe han/ho igjen, men det var hyggeleg så lenge det varte.
Satt på banen då eg plutseleg oppdaga dette vesenet som kom sakte men sikkert mot meg på veggen.

Når vi kom fram på Nesttun så tok eg han/ho med meg ut, klarte ikkje forlate han/ho der inne. Nokon hadde sikker berre drept han/ho (for mennesker er ganske kalde av og til), eller heve han/ho rett ut døra på eit vis.
DET kunne ikkje eg la skje.
Så eg satt han/ho her. Fekk aldri vite namnet, var ganske liten så kanskje ikkje hadde fått namn endå.

Det er ein sånn leopardsnegl, brun med striper. Den er snill, berre så dåkke veit det!!! Ikkje drep den, den gjer ikkje noko gale. Den er god å ha i hagen sin den, akkurat som marihønene!

Det er heilt sant!

Øydelagd Pc :(

Sist torsdag så ville ikkje pcen min slå seg på skikkeleg. Eg vart heilt frå meg.
Opna kabinettet, starta og stoppa litt og fann ut av vifta på skjermkortet ikkje gjekk.
Eg tok det ut.

Not amused.

Så eg hoppe på bussen til sentrum for å kjøpe nytt. I sentrum gjekk eg med ein gong på bussen heim for eg kunne få eit av ein kompis dagen etter. Eg klarar meg EIN kveld utan pc tenkte eg. Også fekk eg gleden av å bli irritert på teite passasjerar som ikkje kan oppføre seg offentleg. Du MÅ ikkje prate i ropemodus i telefonen, og du MÅ ikkje kjefte på sjåføren fordi bussen er sein (er ikkje hans feil). Og... du MÅ ikkje stinke død og fordervelse når du skal på Kvarteret. Hadde det vore meg, så hadde eg DUSJA før eg skulle ut... jesus....

Dagen etter kom eg heim i strålande humør med nytt/gamalt skjermkort. Putta det inn. HURRA sa eg, for vifta gjekk rundt med ein gong. No kjem eg inn på pcen min igjen, eg er så glad. *Hopp*.

Men nei.... det skjedde ikkje så mykje meir. ANGST. Det føltes heilt forferdeleg. Ei stund klarte eg ikkje roe meg for hallo, EG HAR IKKJE PC!!!
Eg må reise til butikken med den, men det er jo helg...

Ikkje er det noko på TV heller, så eg lurar litt på kvifor eg gidd betale for alle desse kanalene. Trur kanskje eg skal gå over til å berre ha NRK kanalene, sidan eg må betale lisensen uansett. Vore med på nrk hunters på døra fleire gongar før, og eg byrjar å gå tom for løgner og unnvikelsesmetodar.

Utan PC betyr ikkje berre at eg ikkje får spille den helga (det er ikkje det viktigste her lzm), eg brukar den som tv eg. Streame seriar eg ser på, funkar ikkje på treig laptop det vett. Seriane eg vil se GÅR IKKJE PÅ NORSK TV (iallefall ikkje dit eg er komt, og ikkje endå, og ikkje i helga)!!

I mangel på ting å gjer så tok eg fram bøtta mi og alle vaskemidlene.

Skåla står der fordi eg hadde ein hund på besøk, det er mange månader sidan og eg har rett og slett gløymt at den er der. Målinga faller av veggen fordi det er pipa. Sidan det ofte regner sidelengs her i Bergen så er det vatn i bunn der som trekker inn i veggen også krystalliserar det seg mineraler der. Er ikkje farleg, har eg høyrt. Sendte mail til husverten om det og han kom og såg på det. Eg vil presisera at eg brukte ordet krystallisere i mailen til han, så eg visste igrunn kva det var... var berre ikkje sikker på KVA som krystalliserte seg. La merke til det etter eg passa mi fantastiske niese som syns det var heilt fantastisk fascinerende å pille på det. Oi, så sint ein unge kan bli når ho ikkje får pille på krystalliserte mineraler på murveggen. Hoho. Slem tante!

Temmeleg reint her no.
Fann fram min Rubiks kube. Varte ikkje lenge.

Til jul fekk eg to IQ testar.

Det er vanskeleghetsgrad 1-6 på dei. Den firkanta er grad 5 og den andre er grad 6. Bestemte meg for å byrje med grad 5. Alt henger fast i kvarandre, først skal du lage den til ein slange. Det var lett.

Så skal du få den i firkant igjen.

Ser ganske okei ut frå denne vinkelen.

ARGH!

Gadd aldri begynne på den andre.
Ein an dag.
No blir det heller å ta fram alt rotet eg har slengt frå meg i ymse hyller og bli kvitt ting eg ikkje har behov for i denne overfylte leiligheten.
Håpar på å få fiksa PCen i ummidelbar framtid, hvis ikkje.... vel, då får eg vel finne på noko anna. Har ein broderingsjobb å gjer. Burde verte ferdig med den.

fjkdfjjk

Etter ein meir enn normalt sliten dag på jobb så følte eg meg ein smule nedrykt då eg gjekk inn i butikken.
SJOKOLADE fortener eg i bøttevis denne helga meinar eg. Så eg kjøpte to billige marsipangriser.
Når eg kom til kassa hadde eg rukket å bli forbanna på ei dame med altfor stor sekk og liggeunderlag. Ho ville forbi meg ved chipshylla, kjøpte det og. Der var det trangt og eg var ikkje ferdig med å tenke. Eg kjente blodet bruste og hadde ho spurt om eg kunne flytte meg hadde eg nok eksplodert. GÅ RUNDT FOR *pip*!!

I kassa havna eg bak mennesket. Ho gjekk framøve, bråstoppa, så eg klæsja rett i liggeunderlaget. Det GAMLE liggeunderlaget *grøss*.

Så la eg varene mine bak hennes på båndet. Ho ser litt rart på meg, ser på varene mine, ser på sine, ser rart på meg igjen.
Eg gav ho eit 'hmm?' blikk.
Så la eg varene mine ekstra nærmt hennes for å irritere. For eg mistenker at ho var redd for at mine skulle komme med hennes.
Så ser ho litt meir rart på meg og snopet mitt.

Det som gjorde meg så sint var at om det var så ille at mine varer låg der så kvifor ikkje bruke neste kunde pinnen???
Eg legg alltid den bak mine varer for å vere hyggelig med den bak. Og med mine pygmearmer så rekker eg for svarte ikkje bort til neste kunde pinnen når det står eit monster av ein sekk og liggeunderlag foran meg!
Køen går og meir effektivt om fleire personar kan leggje varene på båndet. Skal jo rekke buss jo.

Neida, vi skuler heller litt misfornøyd på den bak. Mykje betre, også skapar det så god stemning i kassakøen. Stor stas.

Det einaste som redda dagen idag var at mannen i kassen spurte etter legitimasjon!
Eg FNISTE (ganske høgt og), så glad vart eg!

No er det middagstid!
Så er det under dyna og se på film/serier til eg sovner!
Så skal eg sove til eg skal på jobb på måndag! Mmmmmm sooooooveeeeee! <3